Το Νέο Μνημόνιο και τα μέτρα που το ακολουθούν σήμαναν μια ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στον κόσμο της εργασίας, τη νεολαία και τα λαϊκά στρώματα. Είναι πια φανερό σε όποιον δεν εθελοτυφλεί ότι το μνημόνιο δεν είναι ο τρόπος για να “αντιμετωπιστεί το χρέος”, πράγμα που δεν ενδιαφέρει την άρχουσα τάξη της Ελλάδας και τους διεθνείς συνεταίρους της. Τους ενδιαφέρει να αξιοποιήσουν το χρέος για να ανατρέψουν όλες τις μεταπολεμικές μας κατακτήσεις. Η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκφραστές, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ έχουν συμπεράνει ότι ο τρόπος να αντιμετωπίσουν προσωρινά την κρίση που βαθαίνει, είναι να την φορτώσουν σε μας, διαλύοντας το κοινωνικό κράτος και τα εργατικά δικαιώματα, τσακίζοντας με τη φορολογία εργαζόμενους και μικρομεσαίους, ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία στο ελληνικό και ξένο ιδιωτικό κεφάλαιο. Μ’ αυτή την έννοια η πολιτική τους είναι πετυχημένη, όσο κατορθώνει να καταστρέφει το μέλλον μας στο βωμό της αύξησης των κερδών των ελληνικών και των ξένων επιχειρήσεων.
Οι αντιστάσεις
Η πολιτική των μνημονίων έχει συναντήσει ως τώρα μεγάλες αντιστάσεις. Γύρω στις 20 24ωρες και 48ωρες απεργίες, διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων, το κίνημα των αγανακτισμένων, καταλήψεις χώρων εργασίας και κρατικών κτιρίων. Αλλά και απεργίες και καταλήψεις με διάρκεια και επιμονή όπως η απεργία της Χαλυβουργίας, της επιχείρησης ΛΟΥΚΙΣΑ, του ALTER, της Ελευθεροτυπίας κ.ά. Μια κυβέρνηση ανατράπηκε και η “εναλλακτική” που βρήκαν -για εμάς χωρίς εμάς- απέχει από το να είναι ένας οδοστρωτήρας που δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Παρ’ όλ’ αυτά η κυβέρνηση Παπαδήμου κυβερνάει ακόμα χάρη στην ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ και τους συσχετισμούς που διατηρούν ώστε να μπορούν να μπλοκάρουν τις κινητοποιήσεις των συνδικάτων. Το Νέο Μνημόνιο είναι ενδεικτικό ότι ψηφίστηκε με μόνη αντίσταση δύο 24ωρες οργανωμένες στο πόδι και βέβαια μια μαζική κινητοποίηση που πνίγηκε στα δακρυγόνα! Φταίει ακόμα ότι το κίνημα στην Ελλάδα τώρα αρχίζει να βγάζει τα αναγκαία συμπεράσματα με αργό και βασανιστικό τρόπο μετά από δεκαετίες εγκλωβισμού του σε πελατειακές λογικές και αντιλήψεις εκπροσώπησης.
Μικρές και μεγάλες μάχες
Και στον κλάδο των εκπαιδευτικών τα προηγούμενα χρόνια, υπήρξε σε έναν βαθμό εναπόθεση ελπίδων στο πελατειακό σύστημα των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, με τη βελτίωση των εργασιακών συνθηκών όσων προσέφευγαν σε αυτές τις παρατάξεις για να λυθούν τα προβλήματά τους. Ο μισθός, παρότι χαμηλός, εξασφάλιζε μια αξιοπρεπή, αν και όχι πλουσιοπάροχη ζωή. Η μέθοδος λειτουργούσε μέχρι που προσέκρουσε στην ξέρα του πρώτου Μνημονίου. Οι “σχέσεις” της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ δεν μπορούσαν να σταματήσουν το πετσόκομμα των μισθών, τις επαπειλούμενες απολύσεις και τον εργασιακό μεσαίωνα εμφανίστηκαν. Είχε πια έρθει η ώρα της Αριστεράς. Στις εκλογές που έγιναν το τελευταίο τρίμηνο για την ανάδειξη Δ.Σ. σε 69 ΕΛΜΕ (από τις 90 που υπάρχουν) η Αριστερά συγκεντρώνει πια γύρω στο 60% των ψήφων.
Η εκλογική ενίσχυση της αριστεράς ήταν το πρώτο βήμα για ένα κόσμο που άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχίσει όπως παλιά. Παρ’ όλ’ αυτά δεν έχει ξεκόψει ακόμα από μια λογική αντιπροσώπευσης. Η εκλογή αριστερών προέδρων και οι αριστερές πλειοψηφίες στα ΔΣ των ΕΛΜΕ είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο πια. Είναι εξίσου όμως σίγουρο ότι δεν είναι αρκετό.
Το ότι δεν αρκούν κάποιοι μαχητικοί συνδικαλιστές έχει αρχίσει να γίνεται κατανοητό σε ένα τμήμα των συναδέλφων-ισσών που δείχνουν πια διάθεση δραστηριοποίησης. Έχει εμφανιστεί μια αγωνιστική μειοψηφία του κλάδου που έχει διάθεση να πλαισιώσει τις αγωνιστικές δράσεις μιας αριστερής συνδικαλιστικής ηγεσίας. Αυτό βέβαια για να γίνει, προϋποθέτει συμπαράταξη και συγκεκριμένη οργανωτική προσπάθεια από τη μεριά των παρατάξεων της αριστεράς και αγωνιστικές πρωτοβουλίες.
Κάθε μικρό ζήτημα σήμερα ανάγεται βέβαια στην κεντρική πολιτική μάχη της περιόδου. Και καμιά μικρή νίκη δεν είναι εξασφαλισμένη όσο οι δυνάμεις του Μνημονίου συνεχίζουν να έχουν το πάνω χέρι. Παρ’ όλ’ αυτά είναι σημαντικές οι μικρές μάχες που δίνει κάθε κλάδος, γιατί έτσι μπαίνουν στο παιχνίδι οι εργαζόμενοι που ένα προηγούμενο διάστημα ήταν αδρανείς. Κινητοποιήσεις για τον ΕΟΠΥΥ, τις συγχωνεύσεις των σχολείων, την αυθαιρεσία της διοίκησης είναι μάχες που εμπλέκουν έναν κόσμο από τη μια, ενώ ταυτόχρονα εφόσον γίνονται σε συνεργασία και με άλλους κλάδους ή τοπικές κοινωνίες, γίνονται όχημα για τη σύνδεση των εκπαιδευτικών με άλλα κομμάτια της κοινωνίας. Άλλωστε ο πόλεμος θα έχει πολλά επεισόδια και η κάθε μάχη πρέπει να προετοιμάζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Το όχημα που μπορεί να διευκολύνει ακόμα περισσότερο όμως τη συμμετοχή ανένταχτων συναδέλφων-ισσών είναι οι επιτροπές αγώνα που έχουν ήδη δημιουργηθεί σε πολλές ΕΛΜΕ. Με πρωτοβουλία των ΔΣ των ΕΛΜΕ, (όπου αυτό δεν είναι εφικτό την πρωτοβουλία μπορούν να την πάρουν και μειοψηφίες των ΔΣ), είναι απολύτως κρίσιμο να δημιουργηθούν άμεσα και μέσα από τη δημοκρατική λειτουργία τους να εξασφαλίσουν τη συστηματική δράση όσων εκπαιδευτικών το επιθυμούν.
Ένα πολύ σημαντικό βήμα που πρέπει να γίνει είναι η δημιουργία επιτροπών αδιόριστων εκπαιδευτικών στο πλευρό των ΕΛΜΕ. Την ώρα που οι απολύσεις ξεκινάνε από τους αναπληρωτές και ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς, μαζί με τις ΕΛΜΕ να διεκδικήσουμε να στελεχώσουν οι αδιόριστοι συνάδελφοι τμήματα ενισχυτικής διδασκαλίας και να απασχολούν τα τμήματα όσων εκπαιδευτικών απουσιάζουν ώστε να μη γίνεται αυτό από μόνιμους αυξάνοντας και το ωράριό τους, όπως σχεδιάζει το υπουργείο. Ακόμα να παλέψουμε μαζί, μόνιμοι, αναπληρωτές, ωρομίσθιοι και αδιόριστοι για μαζικές προσλήψεις στο δημόσιο σχολείο, άμεσο διορισμό των επιτυχόντων του ΑΣΕΠ και για όλα όσα μας συνδέουν ως εργαζόμενους.
Για τη γενική πολιτική απεργία
Όσο σημαντικές και να είναι οι μικρές μάχες, οι διαδηλώσεις και οι πλατείες των αγανακτισμένων ένα προηγούμενο διάστημα είναι φανερό πια ότι δεν μπορούν να σταματήσουν την επίθεση, με την κυβέρνηση να βρίσκεται στη θέση της. Η γενική πολιτική απεργία έως την ανατροπή της κυβέρνησης Παπαδήμου είναι το ζητούμενο για να τους κόψουμε τη φόρα. Η αναμονή των εκλογών, ώστε μέσα από την κάλπη να τους σταματήσουμε, πέρα από το ότι δεν εξασφαλίζει καθόλου ότι θα γίνουν σύντομα, δεν κινητοποιεί τον κόσμο, που έτσι είναι επιρρεπής στην προπαγάνδα των ΜΜΕ και την τρομοκρατία της κυβέρνησης. Και έτσι το αποτέλεσμα της κάλπης δεν είναι καθόλου δεδομένο με την πολυδιάσπαση της Αριστεράς και μ’ ένα ποσοστό αποχής που φτάνει μάλιστα το 30%!
Για να φτάσουμε όμως σε μια απεργία τέτοιας μορφής με τους δεδομένους συσχετισμούς σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ χρειάζεται να ξεκινήσουν κινητοποιήσεις όσων κλάδων μπορούν. Και αυτό περνάει κατ’ αρχήν μέσα από τον προγραμματισμό τοπικών αγώνων από κάθε ΕΛΜΕ με διαδηλώσεις, αποκλεισμούς, εκδηλώσεις, καταλήψεις, στάσεις. Οι Γ.Σ. είναι πολύτιμο εργαλείο σε μια τέτοια προσπάθεια. Μια σειρά τέτοιες πετυχημένες κινητοποιήσεις στρώνουν το δρόμο για τη δημιουργία επιτροπών αγώνα που θα εξασφαλίζουν τη συνέχεια των δράσεων. Η μαζική συμμετοχή σε τέτοιες κινήσεις αυξάνει την αυτοπεποίθηση όσων εκπαιδευτικών συμμετέχουν και αποδομεί το επιχείρημα περί αδράνειας του κλάδου. Βάζει επιπλέον πίεση στο ΔΣ της ΟΛΜΕ για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων.
Η απεργία διαρκείας
Η απεργία διαρκείας στην εκπαίδευση είναι κάτι το οποίο έχει ωριμάσει από καιρό. Αυτό βλέπει η Διαμαντοπούλου και δηλώνει ότι «ο χώρος της εκπαίδευσης χρειάζεται ασφάλεια και ηρεμία» και γι’ αυτό σταματάνε οι συγχωνεύσεις.
Η κατάσταση στα πανεπιστήμια θυμίζει καζάνι που βράζει. Η νεολαία βλέπει τα πτυχία της να γίνονται διαβατήρια για την ανεργία, το υπουργείο προσπαθεί να επιβάλλει τα συμβούλια διοίκησης και ετοιμάζει δραστικές περικοπές στη σίτιση των φοιτητών.
Στα σχολεία οι μαθητές ασφυκτιούν από τη φτώχεια που απλώνεται στις οικογένειές τους, από το νέο λύκειο εξεταστική μέγγενη που ετοιμάζεται και, επιπλέον, δε βλέπουν καμία προοπτική. Δεν είναι τυχαία η συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις και οι αντιδράσεις τους στις παρελάσεις. Δεν είναι, επίσης, τυχαία η στοχοποίησή τους από τις δυνάμεις καταστολής.
Ένα μεγάλο μέρος των εκπαιδευτικών, τέλος, κατανοεί ότι δεν πάει άλλο και ότι η αξιολόγηση ανοίγει το δρόμο στις απολύσεις.
Ο κόσμος της εκπαίδευσης περιμένει ένα κάλεσμα αγώνα και ανατροπής. Μια αποφασισμένη Aριστερά στους χώρους της παιδείας που θα δούλευε ενωτικά, θα μπορούσε να ξεσηκώσει τους εκπαιδευτικούς και των τριών βαθμίδων και με συμμαχίες από το χώρο της νεολαίας και των γονέων να μπει μπροστά σπρώχνοντας τον κόσμο της εκπαίδευσης σε μια μαχητική πανεκπαιδευτική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση. Το ζήτημα τελικά είναι η αποφασιστικότητα και ο υποκειμενισμός της.
· ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ
· ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ, ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΡΑΧΜΗ
· ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ-ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ
· ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΘΟΥΝ ΔΡΑΣΤΙΚΑ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
· ΑΥΞΗΣΕΙΣ, ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ, ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ, ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΕΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ
· ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ Ν. ΚΙΛΚΙΣ
Υπεύθυνος blog: Πολυχρονιάδης Γιώργος
